Günaydın demek isterdim ancak bu fotoğrafı çektikten sonra içimden gelmiyor. Günün ilk saatlerinde başını kaldırım taşına yastık misali yaslamış bu evladımız tüylerinde sokağın izlerini gizlemiş.
Şehrin gürültüsünü annesinden duyduğu bir ninni yerine koymuş. Soğuktan üşüyen bedenini arkadaşlarından gelen bir sesle ağır ağır kaldırmaya çalışsa da belli ki gücü yok. Uykusundan uyandırıp da sevmeye kıyamadım. Çünkü kaç insan anlar ki onun derdini... Sussam kendime kızıyorum, konuşsam faydasız... İnsanlık nereye gitti birileri söylesin artık çünkü... Bu cümleyi bile tamamlayamaz oldum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Küfür ve hakaret içermeyen, düzgün Türkçe kullanarak yorum yazmanızı umuyoruz.