Kime neye güveneceğimi bilmeden
Kimsesiz, sessiz şu koca şehirde yürüyorum
Ya bir çöp kutusu oluyor sığınağım ya da bir kaldırım taşı
Yaşamın bir garantisi yok benim dünyamda
Belki bir lokma ekmek bulurum
Belki de bugündür son uykum...
Bilmezsin ey insan!
Seni her gördüğümde karanlık çökmüş benliğim çiçekler açar
Nasıl kırılır sol yanım yanıldığım zamanlar
Bir hayal edelim, elini uzat bana
Çok şey istemem senden sadece biraz başımı okşa
Bir yudum su biraz da yemek koysan kapına
Ne kaybedersin söylesene bana?
Sizden tek isteğim
Kötülere karşı iyilerin yürekleri bir olsun
Sonsuz aşkı gözlerimden elbet okursun...
Nurcan Karadeniz
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Küfür ve hakaret içermeyen, düzgün Türkçe kullanarak yorum yazmanızı umuyoruz.